سرویس فرهنگی یزدفردا :در جهت همراهی با کنگره مولانا کمال الدینی (شمس الدین) محمد وحشی بافقی بزرگمرد ادبیات ایران که از سرزمین آهن و فولاد شهر بافق واقع در استان یزد به دنیا معرفی شده است

یزدفردا در جشنواره فرهنگی این بزرگمرد خطه کویر اقدام به برپایی جشنواره فرهنگی اشعار و مطالب مرتبط با وحشی بافقی نموده است و در این راستا سروده (ترکیب بند) "

.سوگواری بر مرگ شرف الدین علی

" را در ادامه می خوانید:

سوگواری بر مرگ شرف الدین علی

دوستـان چرخ همان دشمن جـان است که بـود	همه را دشمن جان است ، همان است که بود
ای کــه از اهـل زمـانـی ز فــلــک مـهـر مـجــوی	کـاین همـان دشـمن اربـاب زمان اسـت کـه بـود
شــاهـد عــیـش نــهـان بــود پــس پــرده چــرخ	همـچـنـان در پـس آن پـرده نهان اسـت کـه بـود
هـیـچ بــیـمـار در ایـن دور بــه صـحــت نـرسـیـد	مهر بـنگـر کـه همـانش خـفـقـان اسـت کـه بـود
تــیـر بــیـداد فــلــک مــی گــذرد از دل ســنــگ	پـیر گردید و همان سـخـت کـمان اسـت که بـود
گــریـه ابــر بــهـاری نـگــر ای غــنـچــه مــخــنـد	کـه در این بـاغ همـان بـاد خـزان اسـت کـه بـود
تـا بـه ایـن مـرتـبـه زیـن پـیـش نـبـود آه و فـغـان	این چه غوغاست نه آن آه و فغان است که بـود
زیــن غــم آبــاد مــگــر مــولــوی اعــظــم رفــت	شــرف الـدیـن عـلـی آن بــی بــدل عـالـم رفـت
چـند روزیسـت کـه آن قـطـب زمان پـیدا نیسـت	افــصــح نــادره گــویـان جــهـان پــیـدا نــیـســت
مدتی هست که زیر گل و خاک است بـه خواب	غــایـت مـدت ایـن خــواب گـران پــیـدا نـیـســت
چــون روم بــر اثــرش وز کـه نـشـان پــرســم آه	کـانـچـنـان رفـت کـز او هیچ نشـان پـیدا نیسـت
گـر نـهـان گـشــتــه مـپــنـدار کـه گـردیـده فــنـا	چــشــمــه آب بــقــا بــود از آن پــیـدا نــیـســت
دل چـه کـار آید و جـان بـهر چـه بـاشـد کـه مـرا	مـرهـم ریـش دل وراحــت جــان پــیـدا نـیـســت
دور از آن گـوهـر نـایـاب ز بــس گـریـه ، شــدیـم	غـرق بـحـری کـه در آن بـحـر کـران پـیدا نیسـت
مــرهــم ســیـنــه آزرده دلــان پــنــهــان اســت	مــردم دیـده صــاحــب نــظــران پــیـدا نـیـســت
آه بـــر چـــرخ رســـانـــیــد در ایــن روز ســـیــاه	دود از مـــشـــعـــل خـــورشـــیـــد بـــرآریــد ز آه
رفــتــی و داغ فــراقــت هـمــه را بــر دل مــانـد	پـیـش هـر دل ز تـو سـد واقـعـه مـشـکـل مـانـد
آمـدم گــریـه کــنـان ســیـنـه خــراشــیـده ز درد	همـچـو لـوحـم بـه سـر قـبـر تـو پـا در گـل مـانـد
دولــت وصــل تــو چــون مـدت گــل رفــت و مـرا	خـار غـم حـاصـل از این دولـت مسـتـعـجـل ماند
روز محـشـر بـه تـو گـویم کـه چـه بـا جـانم کـرد	از تـو داغـی کـه مـرا بــر دل بــی حـاصـل مـانـد
مـحـمـل کـیسـت کـه فـریاد کـنـان بـر بـسـتـنـد	کـه بـه حـسـرت همه را دیده بـران محـمل ماند
سـاربــان نـاقـه بـر انـگـیـخـت ز پـی بـشـتـابـیـد	وای بــر آنــکــه در ایــن بـــادیــه هــایــل مــانــد
بــار بــربــســتــه وخــلـقــی ز پــیـت بــهـر وداع	آمـد و گـریـه کـنـان بـی تـو بـه هـر مـنـزل مـانـد
ای سـفـر کـرده کـجـا رفـتـی و احـوال چـه شـد	نـشـد احـوال تــو مـعـلـوم بــگـو حـال چــه شـد
سـاربـان گـریه کـنان بـود چـو مـحـمـل مـی بـرد	راه مـی کــرد گــل و نـاقــه در آن گـل مـی بــرد
مـحـمـل قـبــلـه اربــاب سـخـن بــسـتـه سـیـاه	مـی شــد و آه کـنـانـش بــه قــبــایـل مـی بــرد
روی صـحــرا خـبــر از عـرصـه مـحــشـر مـی داد	اندر آن لـحـظـه کـه مـحـمـل ز مـقـابـل مـی بـرد
سنگ بر سینه زنان ، اشک فشان ، جامه دران	نـاقــه خــویـش مـراحــل بــه مـراحــل مـی بــرد
هر قـدم خـاک از ین واقـعـه بـر سـر مـی ریخـت	مـحــمـلـش را ز اعـالـی بــه اســافـل مـی بــرد
در دلــش بـــود کـــه از دهــر گـــرانــی بـــبـــرد	بـسـکـه بــار غـم از یـن واقـعـه بــر دل مـی بـرد
بــسـکـه آشـفـتـه در آن بــادیـه ره مـی پـیـمـود	در عـجـب بـود کـه چـون راه بـه مـنـزل مـی بـرد
مـحـمـل آمـد بـه در شـهـر مـبــاشـیـد خـمـوش	ســیـنــه هـا را بــخــراشــیـد و بــرآریـد خــروش
کـاه پــاشـیـد بــه ســر ، نـالـه جــانـکـاه کـنـیـد	خـــلــق را آگــه ازیــن مــاتـــم نــاگــاه کـــنــیــد
بــدوانـیـد بــه اطـراف جــهـان پــیـک ســرشــک	هـمـه را ز آفــت ایـن ســیـل غــم، آگـاه کــنـیـد
کــوچــه هـا را چــو ره کــاهـکــشــان گــردانـیـد	مـشـعـلـی چـنـد چـو خـورشـید پـر ازکـاه کـنـید
تـا بـه دامـن هـمـه چـون شـده گـریـبـان بـدریـد	عـــالــم از آتـــش دل بـــر عـــلــم آه کــشـــیــد
خـــلــق انــبـــوه بـــریــدنــد الــفــهــا بـــر ســـر	مـشـعـل و شـمـع بـه این طـایفـه همـراه کـنـید
آسـمـان مـجــمـره افـروخــتــه مـی سـازد عـود	چــشــم بــر مــجــمــر افــروخــتــه مــاه کــنـیـد
در خــور مـرتــبــه چــرخ بــلـنـد اســت ایـن کــار	دســت از پــایـه نـعـشـش هـمـه کـوتــاه کـنـیـد
نـعـش او را چـو فـلـک قـبــلـه خـود مـی خـوانـد	چــرخ بــر دوش نــهــد ویــن شــرف خــود دانــد